TYPICAL AMERICAN THINGS 3

E E N   A U T O   M E T   H E R T Z

Alles is groot in Amerika. Die auto’s zullen dan ook wel groot zijn, dachten we. Zo zag je het immers altijd in de film. Otto en ik liepen over de Golden Gate Bridge in San Francisco en keken naar de auto’s. Nou, dat viel tegen. Heel veel Japanners uit de middenklasse, wel de wat duurdere middenklasse. Soms een dure Europese wagen, Mercedes, BMW en ja, ook wel wat Amerikaanse auto’s. We bleven dat nauwlettend volgen.

Maar eerst onze eigen Japanse middenklasser. De derde dag gingen we hem ophalen, vlak bij het hotel, ongeveer ter hoogte van de kruising Sutter en Mason. Een klein Hertz-kantoortje. De mevrouw probeerde me een verzekering tegen flat tires aan te smeren. We recommend that strongly, zei ze. Jan Doets had er al voor gewaarschuwd. Wel lukte het haar ons een volle tank gaz voor $ 40 aan te smeren, ook daar had Jan Doets tegen gewaarschuwd, maar je kunt niet alles hebben. Vervolgens gingen we naar de derde verdieping van de parkeergarage en daar stond-i dan: onze NISSAN SENTRA. Een mooie, ruime, zwarte auto. We inventariseerden de krassen en een deukje. Otto ging het melden en we namen foto’s. En toen op weg. Dat klinkt gemakkelijk, maar de auto was een automaat en dat ben ik niet gewend. Wel had ik twee keer geoefend, 1 x met Maya en 1 x met Jaap, maar in het echt is het toch anders. Met een vaart van drie miles per uur nam ik de rondingen naar beneden. De uitgang uit. Naar rechts, zei Otto en ik sloeg rechtsaf, tegen het verkeer in van een eenrichtingsweg. Toeteren, zwaaien, wijzen. Het lukte me te keren. En toen de stad in om er uit te komen. Gelukkig waren er veel overzichtelijke kruisingen met veel stoplichten.

De voorrangsregels op een gelijkwaardige kruising waren me niet geheel duidelijk. Mijn nicht Annie vertelde dagen later dat de regel was: wie het eerst aankomt, heeft voorrang. Maar volgens mij had ze dat zelf bedacht. We bleven gewoon voorzichtig en gaven ruim voorrang. San Francisco uit ging goed. Naar de Bay Bridge. Ik had die de dag ervoor gezien, verlicht, lang en heel hoog. O jee, dacht ik, moet ik daar morgen over. De Bay Bridge had ook nog twee verdiepingen. Maar ook dat ging gemakkelijk, helaas reden we op de onderste verdieping. Vervolgens waren we geheel tegen de bedoeling in opeens in Oakland. Hadden we dat ook gezien. Onze navigator heette NeverLost, dat wekte vertrouwen. De mevrouw gaf het wat cryptisch aan, daar moest je wel aan wennen. Freeway one-zero-one, right turn in zero-point-six miles. En ik moet zeggen, de rest van de vakantie reden we vorstelijk, ruim, comfortabel in die automaat, ik wil niet anders meer. Vooral in de bergen is het geweldig, niks geschakel en gedoe, gewoon remmen en gassen, behoudens heel soms de L als het erg steil werd. Otto en ik reden om de beurt, alleen op het laatst bij El Ee hadden we een handige taakverdeling. Ik reed en Otto riep aanwijzingen als:  ‘Kijk uit‘, ‘Rechts houden‘, ‘Stop‘, ‘Afslaan, je had hier moeten afslaan‘.

Otto hield ook de trucks in de gaten, mooi waren die, vooral die met die pijpen. Onderweg moesten de trucks af en toe van de snelweg af om gewogen te worden.Toen we gingen eten bij Bill, oudste zoon van Annie, was ook haar zwager er. Hij reed in een prachtige vooroorlogse truck, die we van alle kanten en ook van binnen bekeken. De zwager maakte ons meteen erelid van de truckvereniging, waarvan ik de badge nog lang droeg.

Auto’s genoeg in Amerika. In Santa Barbara kon je er gewoon mee de pier oprijden en in Santa Monica zette je je auto op het strand (wij niet, we zetten hem in een parkeergarage voor $ 1). Ook zagen we de schoolbus, de politieauto, de Coca Cola-auto, brandweer en ook nog een kilometerslange goederentrein met drie locomotieven ervoor en twee in het midden en dubbele wagons. Op het platteland zag je ook veel pick ups, soms met vier deuren of  heel hoog op de wielen. Otto kreeg een keer een hartverlamming, toen hij een truck met een wieldop met een soort messen zag. Ik moest ernaast gaan rijden voor een foto, wel op eigen risico. We waren stomverbaasd. Toen we de foto lieten zien aan enkele nogal behoudende Amerikanen en zeiden dat zoiets in Europe nooit zou kunnen, reageerden die laconiek. What is the problem, zoiets hadden ze bij Ben Hur al!

De eerste schoolbus zagen we op weg naar Bass Lake tijdens een stop in Ripon. Het was Otto’s verjaardag en dat gingen we daar eens vieren met emmers koffie en bergen taart. Ripon is het meest christelijke plaatsje van het noordelijk halfrond, dus er woont nog familie. Het is net Pleasant Ville, aangeharkt, schoon, warm en zo ruim opgezet! Aardige mensen, zeer beleefd, rustig, blank. Otto vond op zijn nieuwe minicomputer een adres van een Roos (naam van mijn moeder), Wilma Avenue 237. Niet een straat, maar een laan breed als een plein. Een keurig meisje deed open. Roos? Nooit van gehoord. Onze nicht Arlene vertelde later dat haar ouders (mijn oom Jan dus) daar hebben gewoond.

 

De huizen zijn groot, grond genoeg, behalve in de stad, dus daar gaan ze de hoogte in. Dat wilden Otto en ik ook wel. In El Ee stapten we een mooi vormgegeven hotel in, Westin Boneventura Hotel, met vier liften aan de buitenkant. Met de ene naar de 32e verdieping omhoog en met de andere naar beneden. Mooi uitzicht! Maar we zijn Hollanders en wilden dus hogerop. Naar de US Bank Tower, het hoogste gebouw, 97 verdiepingen. Helaas, het Visitors Center ging pas over enkele weken open. In de andere gebouwen, AON, waren ze minder vriendelijk: wegwezen!

Eindelijk, na een week, reden we ’s avonds laat in het donker op de bochtige kustweg, Pacific Highway, nummer 1, ons oorspronkelijke reisdoel. Big Sur. De Lonely Planet zegt: Big Sur is more a state of mind then a place you can pinpoint on a map. Lekker dan, nergens een plaats te bekennen, laat staan een hotel. We reden maar door. Otto pakte net een bocht naar links en daar lag een enorme personenauto op zijn kant, de bovenkant naar ons toe, lichten nog aan, midden op de weg. We stopten even, geen erge dingen, dus we reden door en Otto zei: laten we maar eens een hotel opzoeken. Al snel was er een soort resort langs de kant van de weg, Ragged Point. (Your last – or first – taste of Big Sur’s rocky grandeur comes at this craggy cliff outcropping with fabulous views of the coastline in both directions.) We checkten in bij een heel aardig en zeer melig meisje. Ze had veel schik over de naam van de geboortegrond van Otto: Friesland. Ze sprak het uit als Frajs Lent, Frietjesland dus. Gelukkig gunde ze ons een kamer, wat zeg ik, een kamer in een groot houten gebouw dat in zijn geheel voor ons was, het cliffhouse. Twee verdiepingen, keuken, bar, open haard, zithoek en vanuit onze kamer een schitterend zicht op de zee en kust, in beide richtingen. Otto ging midden in de nacht vanwege mijn vermeende snurken beneden op de bank slapen. Alles is groot in Amerika.

Nog weer later kochten we bij wijze van lunch een broodje en wat drinken bij de Walmart, een gigantische supermarkt. De auto geparkeerd op een parkeerplaats waarvan je aan alle kanten het eind niet kon zien. En weer later reden we op freeway 5 van San Diego naar El Ee, 8 rijstroken aan iedere kant, wegen drie- en vierhoog over elkaar (El Ee bestaat uit enkel snelwegen, alleen zie je ze niet, soms loop je erover en dan zie je er ineens een). Rotzooi zie je nergens, want overal staat het bordje: litter gooien, $ 1000 betalen. Vaak is de meest linkse strook bestemd voor carpoolers en soms ook voor mensen die daarvoor extra betalen. Het was heel druk en het schoot niet erg op, gelukkig kwam er een afslag van de ene snelweg naar de andere, daar was het iets minder druk. Een mevrouw zo’n 20 meter voor me schampte links de vangrail, stuiterde over alle rijstroken naar rechts, een deel op twee wielen, sloeg net niet over de kop en klapte rechts tegen een muur aan. Ik zette me schrap en drukte van de weeromstuit op de claxon en toen waren we er al voorbij. Otto had niet eens tijd om een foto te maken. Gelukkig bereikten we veilig Corona voor een bezoek aan het Visitor’s Center van Fender, Otto’s natte droom. Helaas was het dicht.

 TAT vervolgt